در ۷ تیر ۱۳۶۶، حمله شیمیایی ارتش عراق به شهر کُردنشین سردشت هزاران مصدوم و بیش از ۱۱۰ کشته بر جای گذاشت. با وجود حملات شیمیایی مکرر عراق علیه نیروهای ایرانی، واقعه سردشت نخستین مورد حمله شیمیایی به یکی از شهرهای ایران بود.

عراق و رژیم صدام حسین در حلبچه نیز کردها را با سلاح شیمیایی قتل‌عام کردند. نکته مهم در این میان، حمایت قاطع و تمام و کمال آمریکا و دولت‌های اروپایی و غربی از صدام حسین و تسلیح وی به سلاح شیمایی بود.

بیشتر بخوانید:

«درخت گردو» در جشنواره فجر؛ راوی مظلومیت کردها

این حمله و سکوت سازمان ملل و دولت‌های غربی بار دیگر استفاده ابزاری آنها از حقوق بشر و بی‌ارزش بودن جان کردها را برای دولت‌های غربی نشان داد. حلبچه، سردشت، قتل‌عام کردهای ایزدی، سکوت در برابر جنایات ترکیه در عفرین و مناطق کردنشین اقلیم، ترکیه و عراق و… ده‌ها مورد دیگر نشان می‌دهد که حقوق بشر تا زمان بهره‌برداری سیاسی، برای دولت‌های غربی ارزش دارد. سردشت، مهمترین نماد مظلومیت کردهای ایران و البته وقاحت مدعیان غربی این مساله است.

دولت‌های غربی و آنهایی که سلاح شیمیایی را در اختیار جنایتکاران بعثی گذاشته بودند، بنا به مصالح اقتصادی و سیاسی خود آگاهانه در مورد این فجایع سکوت کردند و به این ترتیب دست رژیم بعث را در تکرار این فاجعه در ابعادی به مراتب دهشتناک‌تر در حلبچه باز گذاشتند. این دولت‌ها با اینکه خود از تدوین کنندگان و امضا کنندگان پروتکل «منع تولید و کاربرد سلاح شیمیایی» هستند که در سال ۱۹۲۵ در ژنو به تصویب رسانده‌اند، با این حال از تولید و فروش آن در جریان تجاوز عراق علیه ایران ابایی نداشتند و لذا در این فاجعه سهیم هستند.