رئیس کانون وکلای دیاربکر از بالاترین مقام پزشکی دولتی در ترکیه از تبعیض علیه زندانیان انتقاد کرد و گفت که گزارش‌های پزشکی برای زندانیان سیاسی و زندانیان کرد بر اساس «اتهامی» تنظیم می‌شود که به خاطر آنها زندانی شده‌اند.
برخی گزارش‌ها در ترکیه حاکی از آن است که علیرغم اینکه برخی زندانیان حق آزادی مشروط دارند، آزاد نشده‌اند (مانند زندانیان بیمار و زندانیانی که حداقل مدت محکومیت را سپری کرده‌اند)، اما به دلیل «مجازات انضباطی» توسط زندان، هنوز در زندان هستند و آزاد نشده‌اند.
تنها در یک ماه گذشته، سه زندانی به شدت بیمار بانگین محمد (Bangin Muhammed) در زندان فوق امنیتی تارسوس در مرسین، عبدالرزاق سیور (Abdülrezzak Suyur) در زندان علیاغا شاکران در ازمیر و هلیل گونش (Halil Güneş) در زندان فوق امنیتی دیاربکر جان خود را از دست دادند.
ناهیت ارن (Nahit Eren)، رئیس کانون وکلای دیاربکر به رسانه‌ها گفت سه زندانی که به شدت بیمار بودند و با وجود این آزاد نشدند، ظرف چند روز جان خود را از دست دادند که این امر، نقض «حق حیات» است. تمام این مرگ‌ها گواهی بر مشکلاتی است که با گزارش‌های مغرضانه ارائه شده توسط پزشکی قانونی مواجه شده است.
مؤسسه پزشکی قانونی (Adli Tip Kurumu – که عموماً به آن ATK گفته می‌شود) بالاترین نهاد پزشکی دوجانبه در ترکیه است که برای تصمیم‌گیری در مورد سلامت زندانی برای ادامه دوران محکومیت تصمیم می‌گیرد. ارن معتقد است که چنین گزارش‌ها و ارزیابی‌هایی از سوی ATK «جانبدارانه» هستند.
وی گفت: «گزارش‌هایی که برای زندانیان بدحال از سوی مؤسسه پزشکی قانونی ارائه می‌شود مبنی بر اینکه آیا آنها می‌توانند نیازهای روزانه خود را در زندان تامین کنند یا نه، مغرضانه است».
ارن اظهار داشت: «وقتی ATK یک زندانی را مورد بررسی قرار میدهد، انتظار میرود که علیه زندانیان بر اساس دلیل اتهام‌شان، قومیت یا عقاید سیاسی یا گرایش مذهبی‌شان تبعیض قائل نشود، اما ATK اینگونه عمل نمی‌کند. این موسسه گزارش میدهد که فردی که حتی به تنهایی قادر به راه رفتن نیست، واجد شرایط ماندن در زندان است! ما می‌ببینیم که آنها علیه کسانی که زندانی «کرد» یا «سیاسی» هستند تعصب دارند».
وی هدف از اعتراض مردم در دیاربکر به دولت ترکیه را این طور عنوان کرد: «ما تمام تلاش خود را می‌کنیم تا مطالبات خانواده‌های زندانیان به گوش مسئولان برسد. امیدواریم دیگر تابوتی از زندانها بیرون نیاید و مسئولان اراده‌ای جدی برای آزادی زندانیان بیمار نشان دهند تا بتوانند زمان باقیمانده محکومیت خود را نه پشت دیوار زندان بلکه در کنار عزیزان خود و به دنبال درمان مناسب بگذرانند».