از زمان آغاز جنگ داخلی در سوریه نیروهای کرد ی.پ.گ (یگان‌های مدافع خلق) و ی.پ.ژ (یگان‌های مدافع زنان)، نقش عمده‌ای را در شمال سوریه همزمان با قدرت گرفتن اسلام‌گرایان رادیکال، مانند داعش و جبهه النصره در آن منطقه ایفا کردند. آنها خودشان را به عنوان افرادی مثبت، فمینیست و پذیرای اقلیت‌های قومی و مذهبی دینی دیگر به تصویر کشیدند. در منطقه خودخوانده روژاوا زنان و مردان از همه اقلیت‌های قومی و دینی -به نظر می‌رسد- که در کنار هم زندگی مسالمت‌آمیزی دارند.
لذا، این وضعیتی است که افکار عمومی در دنیای غرب از منطقه خودخوانده روژاوا در ذهن دارد و چند دولت اروپایی نیز چنین تصور می‌کنند. در پاییز سال 2014 نمایندگانی از کشورهای اروپایی از جمله فردی به نام «ووت دویند» (از هلند) از شمال سوریه بازدید کردند. هدف آنها این بود که دریابند کدام یک از گروه‌های فعال در آن منطقه، به بهترین نحو مورد حمایت مردم غیرنظامی قرار دارند و مرتکب جنایات علیه بشریت و نقض حقوق بشر نشده‌اند. بدین ترتیب، حمایت‌های لجستیکی از کردها در زمان جنگ به منطقه ارسال شد. این امر، مورد انتقاد جناح‌های دیگر در پارلمان هلند قرار گرفت که سخت تلاش داشتند همکاران خوشبین خود را متقاعد کنند که ی.پ.گ (یگان‌های مدافع خلق) و ی.پ.ژ (یگان‌های مدافع زنان)، شاخه‌ای از حزب کارگران کردستان ترکیه یعنی پ.ک.ک هستند. همانطور که می‌دانیم این گروه از سال 1980 به عنوان یک گروه تروریستی فعال است.
شاخه‌های اروپایی گروه‌های مذکور در تمام برنامه‌ها و سخنرانی‌های خود و هنگام صحبت در مورد منطقه، دولت ترکیه و نظام سیاسی سوریه و هر گروه مخالف دیگر، از کلماتی مانند حقوق بشر سو استفاده می‌کنند. اگرچه همانطور که دولت‌هایی که قبلا از کردها حمایت می‌کردند و گزارش‌های مختلف عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر سوریه و دیدبان حقوق بشر و همچنین به اذعان خود کردها، آنها نیز کارنامه روشنی در مورد حقوق بشر ندارند.
ی.پ.گ و ی.پ.ژ، به دلیل استفاده از کودکان به عنوان سرباز مورد انتقاد بین‌المللی قرار گرفته‌اند. همان کاری که پ.ک.ک از زمان تاسیس، مرتکب شده است. در آغاز سال 2013 بود که ی.پ.گ و ی.پ.ژ توافق موسوم به فراخوان ژنو را امضا کردند. فراخوانی که مدافع حقوق کودکان در مناطق جنگ زده است. اگرچه به نظر می‌رسد که کردها تحت تاثیر این اقدام بین‌المللی قرار نگرفتند، زیرا گزارش‌های رسمی سال گذشته میلادی نشان می‌دهد 373 کودک، از منبج، رقه، دیرالزور به عنوان کودک سرباز به صورت فعال در صفوف این گروه‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین ثابت شده است که 407 کودک نیز دختر زیر 15 سال بوده‌اند.
دیگر گزارش‌ها، به تجربه خانواده‌هایی ذکر شده است که در کمپ‌های پناهندگان در قامیشلو و حسکه اقامت دارند، اشاره کردند. کودکان این خانواده‌‌ها به عنوان کودک سرباز مورد استفاده قرار گرفته‌اند و به مقرهای آموزشی نظامی اعزام شده‌اند و توسط آسایش (پلیس مناطق کردنشین وابسته به ادارات خودگردان) به عنوان نگهبان مورد استفاده قرار گرفته‌اند. این کودکان اجازه ندارند با اعضای خانواده خود تماس بگیرند. از زمان عضویت، این کودکان که بیشتر آنها دختر هستند به مرکزی به نام «مالاژنه» (خانه‌ی زن) منتقل شده‌اند که با هدف کمک به مشکلات خانوادگی مانند سواستفاده از کودکان تاسیس شده است. اما در اصل این کودکان به عنوان عضو شاخه نظامی فعالیت می‌کنند. پدران و مادران نیز از محل نگهداری کودکان خود اطلاع ندارند. فقط به آنها گفته می‌شود که کودکان در جایی امن قرار دارند. به نظر می‌رسد ی.پ.گ و ی.پ.ژ به این دلیل سراغ کودکان خردسال می‌روند که آنها به آسانی توسط این سازمان و ایدئولوژی آن شست‌وشوی مغزی داده می‌شوند. درست مانند داعش، که کودکان را برای شهادت (عملیات انتحاری) آماده می‌کند. به جای اینکه کودکان را برای آموزش صحیح و پایه‌ای در مدارس (یعنی حق کودک برای تحصیل) اعزام کند. کودکان برای جنگ و حمل اسلحه به دنیا نیامده‌اند.
مورد دیگر در خصوص نقض حقوق بشر، در پاکسازی قومی قابل مشاهده است. ی.پ.گ و ی.پ.ژ ادعا می‌کنند که همواره پذیرای اقلیت‌های قومی، مذهبی و نژادی بوده‌اند. اما افکار عمومی نمی‌دانند که این اقلیت‌ها نیز به دلیل ترویج ایدئولوژی، به عضویت این گروه‌ها در آمده‌اند. تخلیه اجباری اعراب از محل سکونتشان، از اوائل سال 2013 آغاز شد که با ارتکاب قتل‌عام در روستاهای تل خلیل و الحاجیه در اطراف قامیشلو همراه بود. 43 غیرنظامی در این حملات، کشته شدند. در سال 2014، پس از آزادی راس العین، ی.پ.گ و ی.پ.ژ از حملات داعش سواستفاده کردند تا مردم عرب اطراف آن را فراری دهند. در روستاهای الصلاحیه، تل بلال، شکیان و فریساد، زمین‌های مردم به عنوان زمین پروژه کشاورزی گروه‌های ی.پ.گ و ی.پ.ژ مورد استفاده قرار گرفت.
ی.پ.گ و ی.پ.ژ این روش را در روستاهای اطراف تل ابیض نیز پیاده کردند. آنها با ایجاد ترس و وحشت در میان غیرنظامیان، مردم را مجبور به مهاجرت کردند. همچنین، تهدید اقلیت‌ها برای ترک مناطق در دستور ی.پ.گ و ی.پ.ژ قرار داشت. به ترکمن‌های منطقه «ترکمن هَماند» اعلام شد در صورت عدم ترک منطقه، مشخصات منطقه به نیروی هوایی امریکا اعلام خواهد شد تا مردم ترکمن، به عنوان اعضای داعش هدف قرار داده شوند!
عملیاتی که توسط ی.پ.گ و ی.پ.ژ صورت گرفت، در منطقه حسکه نیز موجب تخلیه هزاران عرب شد. در مناطق تل حمیص، الهُل، منبج و جزها نیز این رویه ادامه داشت. در حالی که این مناطق، جمعیت کرد نداشتند. بیشتر روستاها تخریب و یا به آتش کشیده شدند. فقط در تل حمیص 40 هزار خانواده، مهاجرت کردند. تا سال 2019 میلادی، 1157 غیرنظامی توسط ی.پ.گ و ی.پ.ژ در این زمینه، کشته شدند. افشاگری دیگر مربوط به نبود دموکراسی و بازداشت مخالفان است. بازداشت، شامل اقلیت‌های قومی و کردهای احزاب دیگر (اعضای انجمن میهنی) می‌شود. دیدبان حقوق بشر سوریه در مورد بازداشت حداقل 3 هزار نفر، از جمله 63 کودک و 172 زن اسنادی را گردآوری کرده است. این افراد با زور دستگیر شده‌اند. سازمان‌های حقوق بشری، بارها با این گروه تماس گرفته‌اند، اما تاکنون نتیجه‌ای نگرفته‌اند.
به عنوان جمع‌بندی باید گفت ی.پ.گ و ی.پ.ژ کارنامه سیاهی در حوزه حقوق بشر دارند. بیشتر دولت‌ها، موافقت کرده‌اند که به سازمان‌های ناقض حقوق بشر و قواعد بین‌المللی، مانند ی.پ.گ کمک نکنند. لذا کمک‌ها به این گروه متوقف خواهد شد. وقت آن رسیده که تصویر روژاوا را آنطور که واقعیت دارد ببینیم. نه آنطور که معرفی می‌شود. این منطقه، جزیره و تافته‌ای جدابافته برای آزادی زنان نیست. بلکه شکل دیگر تجاری‌سازی ایدئولوژی پ.ک.ک است که این گروه در اجرای آن ماهر است و برای کشورهای غربی جذاب می‌باشد.