گروه تروریستی پژاک، به‌عنوان شاخه ایرانی پ.ک.ک بعد از دستگیری سرکرده پ.ک.ک (عبدالله اوجالان) وارد فاز جدیدی از فعالیت‌های خود شد و برای تامین نیروی انسانی و امور مالی، به تحرکاتی در مناطق کردنشین ایران دست زد. وجود برخی پتانسیل‌های قومیتی در این منطقه از ایران و نیز محرومیت‌های جدی در مناطق مرزی و کردنشین ایران سبب شد عده‌ای افراد فریب خورده جذب این گروه شوند. در واقع، شاخه شرق پ.ک.ک در نهایت تحت عنوان حزب حیات آزاد کردستان ایران یا پژاک در فروردین سال 1383 (در بازه زمانی اشغال عراق توسط آمریکا) تشکیل شد. کارنامه سیاه پژاک، به خوبی گویای هدف این گروه تروریستی و حامیان منطقهای و فرامنطقه‌ای آن است. اخاذی از هزاران فعال اقتصادی و کارگاه تولیدی؛ صدها مورد اقدامات تروریستی؛ آتش زدن جنگل‌ها و مراتع و تروریسم زیست‌محیطی؛ قتل و ربایش و اخاذی از کولبران و در نهایت فریب و ربودن هزاران جوان و نوجوان کُرد ایرانی، به خوبی گویای ماهیت تروریستی پژاک و پ.ک.ک است. نکته تلخ اینجاست که بیشترین قربانیان این گروه تروریستی، کردها هستند. در واقع، پژاک برای نابودی کردها تاسیس شده است.
این گروه در سال‌های اخیر با وقاحت هرچه تمام‌تر؛ اخبار مرگ اعضای ایرانی خود را که مدعی است بر اثر حملات ترکیه کشته شده‌اند؛ منتشر می‌کند. سوال مهم این است که چرا باید ایرانی‌ها در جنگ دولت ترکیه با یک گروه تررویستی آن هم در مرزهای کشور ثالث- عراق و قندیل- کشته شوند؟ دستاورد 4 دهه جنگ پ.ک.ک و دو دهه جنگ و ترور پژاک (و البته سایر گروه‌های مسلح و غیرقانونی کردی مانند حدک و حدکا) برای کردها دقیقا چیست؟ جز اشغال مناطق کردنشین سوریه و اقلیم توسط ارتش ترکیه؟ جز ناامنی و بی‌ثباتی و بیکاری و توسعه‌نیافتگی در مناطق کردنشین ایران؟
اما پژاک و پ.ک.ک طی حدود سال اخیر رویه جنایت‌کارانه جدیدی در پیش گرفته‌اند. آنها اسامی اعضای کشته شده خود- از جمله جوانان کُرد ایرانی- را با تاخیر چند ماهه و چند ساله اعلام می‌کنند. بدین ترتیب دقیقاً مشخص نیست چرا یک عضو پژاک و پ.ک.ک کشته شده است. حملات ترکیه؟ تسویه‌حساب‌های درونی؟ اعدام و یا شلیک از پشت به هنگام فرار؟ ابتلا به کرونا یا پرت شدن از کوه؟ چرا پژاک و پ.ک.ک برای جان نیروهای خود ارزشی قائل نیستند؟ چرا جنازه اعضای خود را به خانواده‌ها تحویل نمی‌دهند؟ چرا باید بعد از بیش از دو سال، خبر مرگ اعضای ایرانی منتشر شود؟ پژاک، چه دشمنی با کردهای ایران دارد که جنایات روتین، سران این گروه را قانع نمی‌کند؟ چرا این گروه تروریستی به سوالات رسانه‌ها و نهادهای حقوق بشری در مورد آزاد کردن نوجوانان پاسخ نمی‌دهد و توجه نمی‌کند؟ این سوالات و امثال آنها، سالهاست که توسط نهادهای حقوق بشری و حتی خود کُردها پرسیده می‌شود؛ اما پاسخ پژاک؛ ادامه ترور، اخاذی و ناپدیدکردن اجباری جوانان و نوجوانان کُردِ ایرانی بوده است.
بیشتر بخوانید: رکوردشکنی جدید پ.ک.ک در وقاحت؛ اعلام خبر مرگ نورالدین مصطفایی بعد از ۲۱ ماه
در تازه‌ترین جنایت پژاک و پ.ک.ک؛ این گروه تروریستی رکورد جدیدی ثبت کرده است! و اسامی ۴ نیروی کشته شده خود در سال ٢٠١٨ را در سال 2021 اعلام کرده است! یعنی بعد از بیش از 36 ماه! خبرگزاری فرات- ارگان مطبوعاتی گروه تررویستی پ.ک.ک و پژاک؛ اعلام کرده که این افراد «روز ٢٢ مارس ٢٠١٨/ ٢٧ اسفند ١٣٩۶، در بمباران منطقه قندیل [از سوی جنگنده‌های ترکیه] کشته شده‌اند.
یکی از این اعضا ایرانی است و حسین کامکار (با کد سازمانی آرگش شورش- اهل مهاباد) نام دارد. هنوز مشخص نیست چرا خبر کشته شدن این اعضا باید بعد از سه سال تاخیر اعلام می‌شود؟ آیا پژاک این افراد را به دلیل فرار از این گروه تررویستی، اعدام کرده است؟ آیا آنها قربانی رقابت‌های درون پژاک شده‌اند؟ آیا این عمل و عدم تحویل جنازه آنها به خانواده، مصداق بارز ناپدیدشدگی قهری نیست؟ چرا نهادهای حقوق بشری و خبرگزاری فرات که برای یک تروریستی به نام زینب جلالیان، سالگرد تولد می‌گیرند؛ اکنون ساکت هستند؟
چه کسی باید به وضعیت نامعلوم هزاران جوان کُرد ایرانی رسیدگی کند؟ وزارت خارجه ایران و کنسولگری‌های آن در اقلیم کردستان چرا فعالیتی نمی‌کنند؟ آیا جان جوانان کُرد ایرانی ارزش ندارد؟
چند جوان ایرانی دیگر باید قربانی اقدامات پژاک شوند تا دولت ایران به طور جدی به اقلیم کردستان اعتراض کند و هشدار دهد؟
