پ.ک.ک، متخصص قتل عام کردهاست. بیشترین قربانیان این گروه، کردها هستند. در ترکیه، سوریه، عراق و ایران؛ هرجا پ.ک.ک حاضر بوده است؛ کردها آسیب دیده‌اند؛ کشته شده‌اند و در نهایت جز ویرانی و بدبختی و آوارگی، چیزی نصیبشان نشده است. دستاورهای پ.ک.ک کدامند؟ نه کردستان مستقل تشکیل شد؛ نه کردها در ترکیه به حقوق خود رسیدند و نه سایر شعارهای پوچ این گروه، محقق شده است…
این گروه، که پیشتر خبر مرگ اعضای ایرانی خود را با تاخیر چند ماه اعلام می‌کرد، به تازگی رکورد خود را نیز شکسته و مرزهای وقاحت را درنوریده است. خبرگزاری فرات، بعد از 21 ماه، خبر مرگ اعضای ایرانی پ.ک.ک را تایید کرده است تا نشان دهد برای این گروه، خانواده، جان انسان و حتی جسد اعضا، ارزش ندارند. تاخیر در اطلاع‌رسانی نسبت به وضعیت اعضای پ.ک.ک به خصوص در رابطه با اینکه آیا زنده هستند یا خیر می‌تواند از مصادیق ناپدید شدگی اجباری باشد. موضوعی که از سال ۲۰۰۶ تا به حال به عنوان یک جرم بین‌المللی شناخته شده و مورد تاکید سازمان‌های بین‌المللی به خصوص شورای حقوق بشر سازمان ملل قرار گرفته است؛ به طوری که اهمیت این موضوع در اسناد مختلفی از جمله «کنوانسیون حمایت از همه اشخاص در برابر ناپدید شدن اجباری» منعکس شده و سازمان‌های بین‌المللی و حقوق بشری، حتی تحت شرایطی آن را جنایت علیه بشریت به حساب آورده‌اند. البته، از گروهی تروریستی، با سابقه اخاذی، ربایش کودکان، تجاوز سران به اعضا، ترور معلمان و… انتظاری جز این نمی‌توان داشت…
تصور کنید یکی از اعضای خانواده شما به هر طریق به عضویت یک گروه مسلح مثل پ.ک.ک. درآمده باشد و به صورت مداوم اخبار درگیری این گروه در رسانه‌ها مخابره شود، اما شما امکان دریافت اطلاعات از سرنوشت عضو خانواده خود را ندارید. این که در حال حاضر در کجا روزگار می‌گذراند؟ وضعیت سلامتی او چگونه است؟ آیا آن فرد زنده است یا در جریان درگیری‌ها کشته شده است؟ این سوالات و ده‌ها سوال دیگر مسائلی هستند که همواره خانواده اعضای پ.ک.ک. و دیگر گروه‌های مسلحی را که فعالیت مشابه دارند، آزار می‌دهد. این مساله و این نگرانی دائمی، چندین سال است که اعضای خانواده «نورالدین مصطفایی»، با کد سازمانی دلیل باهوز را آزار داده است.
خبرگزاری فرات- ارگان اطلاع‌رسانی تروریست‌های پ.ک.ک- با صدور اطلاعیه‌ای در شنبه 13 مارس، 2021 میلادی، اسامی ۵ نیروی خود را که در سال ٢٠١٨ (روز ٩ ژوئیه ٢٠١٨ / ١٩ خرداد ١٣٩٧) در منطقه شمذینان کشته شدند را منتشر کرد. طبق انتظار و بنا به کارنامه سیاه پ.ک.ک، یکی از اعضا ایرانی است. هر زمان پ.ک.ک، خبر مرگ اعضا را با تاخیر اعلام می‌کند، باید منتظر وجود نام یک کرد ایرانی در میان آنها بود. «نورالدین مصطفایی»، با کد سازمانی دلیل باهوز از جوانان ماکو بوده که احتمالا در سنین کودکی یا ربوده شده و یا فریب خورده است. سایر افرادی که در منطقه مورد ادعای پ.ک.ک، کشته شده‌اند، چند دختر جوان هستند.
از تصاویر منتشر شده کاملا مشخص است که پ.ک.ک آنها را در سنین کودکی فریب داده و ربوده است. حال باید از خبرگزاری فرات پرسید: «این بود آزادی ادعایی برای زنان؟ این بود رهایی دختران کُرد؟» خبرگزاری فرات که هر از گاهی برای ادامه دروغ‌ها و مظلوم‌نمایی‌های مزورانه، از زینب جلالیان سواستفاده می‌کند باید به این سوال پاسخ دهد اگر زینب جلالیان در زندان نبود، سرنوشت بهتری از مرگ در کوهستان و مفقود شدن جنازه در انتظارش بود؟ سالهاست که پ.ک.ک. از اعلام اطلاعات مربوط به کشته‌های خود در درگیری‌ها امتناع می‌کند و یا با تاخیر چند ساله کشته شدن آنها را اعلام می‌نماید و از این طریق موجب آزار خانوده‌های زیادی را فراهم کرده است. خانواده‌هایی که از سرنوشت فرزندان خود بی‌خبر هستند و مدت‌ها در بلاتکلیفی به سر می‌برند اینجا را بخوانید
مصادیق مختلفی از این پدیده در پ.ک.ک. طی سال‌های اخیر مشاهده شده است. اعلام خبر کشته شدن هشت تن از افراد وابسته به پ.پ.ک. در جریان عملیات در شهر هول و سد تشرین سوریه در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۱۰۶ که پنج سال بعد از کشته شدن آنها در آوریل ۲۰۲۰ اعلام شد، تنها نمونه‌ای از این رفتار است. آمانج شعبانی باتوش، مسعود سید احمدی، جعفر پورنگ و … از جمله نوجوانانِ کُردی بودند که یا در کودکی توسط این گروه‌ها ربوده شده و یا به طریقی دیگر جذب فعالیت‌های مسلحانه شدند. اینجا را بخوانید
خبرگزاری فرات که صرفا نقش پروپاگاندا و اعلام اخبار کشته شدن نیروها را برای پ.ک.ک ایفا می‌کند، توضیح نداده است که چرا یک نیروی ایرانی این گروه در خرداد 1397 کشته شده است، اما بعد از حدود 20 ماه، باید خبر مرگ وی اعلام شود؟ چرا پ.ک.ک باید اخبار مرگ نیروهای خود به ویژه اعضای ایرانی را با تاخیر چند ماهه اعلام کند؟ آیا احتمال تسویه حساب درونی وجود دارد؟ آیا این نیروها با پی بردن به ماهیت کثیف و تروریستی پ.ک.ک و پژاک، قصد فرار داشته‌اند و کشته شده‌اند؟ چرا پ.ک.ک، جسد آنها را تحویل خانواده این افراد نمی‌دهد؟ اصولا چرا باید یک ایرانی، قربانی جنگ پ.ک.ک و ترکیه در منطقه ثالث شود؟ این سوالات، بارها توسط دیدبان حقوق بشر کردستان ایران و سایر نهادهای حقوق بشری از پ.ک.ک پرسیده شده است؛ اما واکنش این گروه، سکوت، اتهام‌زنی، تبلیغات دروغین و ادامه ربایش و فریب و اغوای کودکان و نوجوانان ایرانی بوده است. این گروه همچنان در نقش مهمترین قاتل کردهای ایران، به ایفای وظیفه ادامه می‌دهد.
البته خبرگزاری فرات حماقت کرده و تصاویر کودکی نورالدین را نیز منتشر کرده است تا این ادعای دیدبان حقوق بشر کردستان ایران اثبات شود که پ.ک.ک، کودکان کُرد را می‌رباید و در جنگ با ترکیه، که هیچ ارتباطی با کردهای ایران ندارد- به کشتن می‌دهد.
نورالدین، اولین و آخرین کودک کُرد قربانی تروریسم پ.ک.ک/ پژاک نیست و نخواهد بود. اسرین محمدی، بنیامین فرج‌زاده، شایان محمدی، سلمان مرادی و… کودکان و نوجوانان ایرانی هستند که به جای خانواده و مدرسه، سر از قندیل درآوردند و حتی جنازه‌شان نیز به کشور بازنگشت. در این میان، وظیفه اصلی بر عهده دولت ایران است تا از حقوق اتباع خود با قدرت دفاع و ترویست‌های کودک‌کُش را سرکوب کند.