«کارگروه اتحاد ملی کُرد» در دیاربکر برگزار شد. در این کارگروه، احزاب و سازمان‌های مختلف کرد ترکیه از جمله حزب دموکراتیک خلق‌ها (ه.د.پ.)، کنگره جامعه دموکراتیک – هر دو وابسته به پ‌ک‌ک – نیز شرکت کرده بودند. با توجه به این که پرچم قرار گرفته در آن کارگروه همان پرچم اقلیم کردستان است و خانم لیلا گوون، رئیس مشترک کنگره جامعه دموکراتیک، نیز در مورد آن گفته بود: «این پرچم، پرچم همه ماست»، ذکر چند نکته لازم به نظر می‌رسد:
– پ‌ک‌ک یا همان سازمان متبوع خانم گوون بارها اعلام کرده پرچم اقلیم کردستان را به رسمیت نمی‌شناسد و در مراسم‌ها و برنامه‌های آن در قندیل یا در اروپا نیز نمایش و نصب این پرچم ممنوع است و گروه پ.ک.ک آن را صرفا «تکه‌ای پارچه» می‌نامد. در کردستان سوریه تحت کنترل اداره خودگردان پ‌ک‌ک نیز استفاده از این پرچم جرم است.
– خانم گوون به عنوان رئیس تشکیلاتی در این کارگروه شرکت کرده بود که مدعی است برای «حقوق کردها مبارزه» می‌کند، اما خانم گوون همانند دیگر اعضای این کارگروه به ترکی سخنرانی نمود! آیا یکی از حقوق اولیه هر قوم، استفاده از زبان مخصوص نیست؟ آیا نباید جریان‌ها و احزاب منتقد شبوه دولت ترکیه در مورد مساله کُردی، خود داعیه‌دار زبان و فرهنگ کُردی باشند؟ چگونه گروهی مدعی حمایت از کردها است، اما سران آن کُردی نمی‌دانند؟
همان طور که می‌دانیم احزاب و گروه‌های کرد پرچم واحد ندارند و پرچم‌های همدیگر را نیز قبول نمی‌کنند، زبان رسمی سازمان‌هایشان ترکی است، حتی رئیس ه.د.پ. نیز ترک است. حتی زبان واحد نیز ندارند و زبان همدیگر را نمی‌دانند. در این شرایط، سخن گفتن از اتحاد ملی کُرد، بیشتر آرمان‌گرایانه است. به همین دلیل، گروه‌های سیاسی و نظامی کُردی، همواره با دیده تردید به ایده «اتحاد ملی کُرد» نگریسته‌اند و راه تحقق آن را نیز بسیار بعید و پر پیچ و خم ارزیابی می‌کنند. این در حالی است که برخی احزاب کُردی در بعضی از کشورهای خاورمیانه، از دید سایر احزاب کُردی و ملی، بیگانه تلقی می‌شوند.
یادداشت مهمان از زانیار کسرایی