Kandırılan ya da kaçırılan PJAK mensuplarının (İranlı Kürtler) ailelerinin seslerinin duyulmasını, acılarının görülmesini, sonra birilerinin ya da insanların yardımına koşup birçok derdine derman olmasını istemeleri dikkate alınması gereken bir konudur. IKHRW buna özel önem vermeye çalışıyor.
Bu ailelerin çocuklarının kaybından sonra yaşadıkları sayısız sorunun ağır yükü bazen bu ailelerin bir kısmının çökmesine veya tamamen yok olmasına yol açmaktadır.
PKK / PJAK gibi militan gruplar tarafından zorla kaybedilme ve çocuk asker istihdamı gibi insan hakları ihlallerine kurban giden İranlı Kürt aileler hakkında defalarca yazdik.
Taleplerini de çok sayıda konuşma ve rapor şeklinde kendi dillerinde dile getirdik.
Bu aileler doğrudan İran hükümeti, yerli ve yabancı insan hakları örgütleri, medya ve sanal aktivistler ve son olarak PKK / PJAK liderleri de dahil olmak üzere kendi özel kitlelerine hitap etmeye çalışıyorlar.
Ama öyle görünüyor ki kulak duymuyor ve görme onların büyük üzüntülerini izlemeye hazır değil!
Mağdurların bu bireyleri ve aileleri kendi kaderlerini bulamadılar, gönüllü olarak bu kadar ekonomik, sosyal ve diğer sorunlara girmediler ve hiçbiri çocuklarının veya çocuklarının Kürt militanlar tarafından kaçırılmasından veya aldatılmasından memnun değil. .
Dimen Barani’nin ailesi, Pjak’ın çocuk asker kullanma politikasına kurban giden bu meselelerde yer alan birkaç İranlı Kürt ailesinden biridir.
Dimen Barani’nin Açıklaması
Dimen Barani’ye göre, IKHRW’ne verdiği röportajda PJAK güçleri, kendisine göre “sadece 16 yaşındayken” olan basit bir tarım kızıydı.
“Tarladaydım, tek başıma oynuyordum. Onları hiç tanımıyordum ve aileme söylemeden sadece çocukça meraktan onlarla birlikte yürüdüm, çünkü beni bir yere götüreceklerini bilmiyordum ve sadece biraz onlarla birlikte yürüdüm” dedi.
“Çok konuştular ve dikkatimi dağıttılar. Evimden bu kadar uzaklaştığımızı paniklediğimi hatırlıyorum ve bayıldığımı hatırlıyorum. Bilincimi yeniden kazandığımda İran’dan ayrıldığımızı fark ettim ve sonra eve dönme konusundaki tüm ısrarımla beni sınırdan uzak bir yerde bir eğitim kursuna gitmeye zorladılar, ancak karargahlarının nerede olduğunu ve eğitim kursunun ne olduğunu bile bilmiyordum…”
Defalarca vurguladığımız gibi, sınırda yaşayan çocuklarını yanlarına almak PKK / Pjak’ta en yaygın olarak kullanılan askere alım yöntemlerinden biri olmuştur.
“Dimen Barani” gibilerin hayatlarına baktığımızda, o grupların pençelerinden kaçmayı başarsalar da acı anıların unutulmayacağı noktayı buluyoruz.
Dimen, zor iş yapmak zorunda kaldığını, komutanlar tarafından her zaman sözlü tacize uğradığını ve cinsel tacize uğramaktan kaçınmak için zor zamanlar geçirdiğini hatırlıyor.
Dimen nöbet tuturken için büyük bir risk aldı, silahını indirdi ve en yakın köye kilometrelerce koştu. Elçiliğe bağlanmasına ve nihayet eve dönmesine yardım eden Irak güçleri orada buldu.
Dimen bize verdiği röportajda, ”Bir yıldır evde olmama rağmen, onları hala kabuslarımda görüyorum ve her gece beni tekrar yanlarına alacaklarından korkuyorum” dedi.
